Loftslagið þar sem þeir búa er kalt og það hentar ekki að vera í málmbrynjum, því málmur á auðvelt með að festa sig við kjötið við lágan hita, svo flestir klæðast leðurjakkum sem eru tiltölulega aftur á bak í búnaði. Eini kostur þeirra í vopnum er tvíhenda risastórt sverðið. Á þeim tíma var stálframleiðslutæknin ekki nógu góð. Til þess að auka dauða sverðsins þurfti því að steypa blaðinu breitt og þykkt, sem hentaði sérstaklega víkingum að nota mynd sína. Með kostum armstyrks getur þetta risastóra sverð jafnvel klofið stríðshest í tvennt.

Annað öflugt vopn víkinganna eru herskip þeirra. Víkingaskipin eru ekki stór en þau eru með kjöl sem er heilt viðarstykki sem tengir saman boga og skut neðst á skipinu sem getur gegnt föstu hlutverki. Það var mjög háþróað á þessum tíma og gat aukið getu skipsins til að standast vind og öldu. Skrokkur víkingaskipsins var mjög grannur og djúpristu grunnur svo hann var hraður og gat siglt yfir hafið og farið inn í ána. Það var mjög meðfærilegt og sveigjanlegt, þannig að Víkingar geta alltaf gert óvæntar árásir upp úr engu. Boginn á þessum skipum er yfirleitt útskorinn með drekahaus og því er víkingaskipið einnig kallað drekahausaskipið, sem er tákn víkinga.

Helsti kostur víkinga liggur í menningarlegu hliðinni. Víkingamenning er stríðsmenning, sem er árásargjarn, sérstaklega hvetur til hugrekkis, og leggur áherslu á jafnrétti fyrir alla, talar fyrir sameiginlegri visku og hefur sveigjanlega og breytilega taktík, sem er óvænt. Þetta er svolítið svipað því sem við köllum „Úlfapakkann“ í dag, svo titill þessarar bókar kallar þá „Úlfastríðsmenn frá hafinu“. Með bardaga af þessu tagi gáfu víkingar Evrópulöndunum höfuðverk á sínum tíma. Til dæmis byggðu Frakkar röð virkja á norðurströndinni, sem öll voru með viðvörunarkerfi svipað og vitaturninn, en virkið var dautt og víkingarnir voru á lífi og gátu siglt upp áin að vild frá ósnum í dráttarbátum sínum og réðust inn í Frakkland, og virkin gátu alls ekki stöðvað þá. Árið 845 e.Kr. sendi Horrick Danakonungur Rannell hershöfðingja til að ná París og dró hann ekki til baka fyrr en barnabarn Karlamagnúss, Karl sköllótti, greiddi lausnargjald upp á 6,000 pund af silfri.