Klimat, w którym żyją, jest zimny i nie nadaje się do noszenia zbroi metalowej, ponieważ metal łatwo przywiera do mięsa w niskiej temperaturze, dlatego większość z nich nosi skórzane kurtki, co jest stosunkowo zacofane w wyposażeniu. Ich jedyną zaletą w broni jest dwuręczny gigantyczny miecz. W tamtym czasie technologia wytwarzania stali nie była wystarczająco dobra. Dlatego, aby zwiększyć śmiertelność miecza, ostrze musiało być rzucone szeroko i grubo, co było szczególnie odpowiednie dla Wikingów do wykorzystania swojej sylwetki. Dzięki sile ramion ten gigantyczny miecz może nawet przeciąć konia bojowego na pół.

Kolejną potężną bronią Wikingów są ich okręty wojenne. Statki Wikingów nie są duże, ale mają kil, czyli cały kawałek drewna łączący dziób i rufę na dnie statku, który może pełnić stałą rolę. W tamtych czasach był bardzo zaawansowany i mógł zwiększyć odporność statku na wiatr i fale. Kadłub statku wikingów był bardzo smukły, a zanurzenie płytkie, dzięki czemu był szybki i mógł przepłynąć ocean i wpłynąć do śródlądowej rzeki. Był bardzo zwrotny i elastyczny, więc Wikingowie zawsze byli w stanie przeprowadzić ataki z zaskoczenia znikąd. Dziób tych statków jest zwykle wyrzeźbiony z głową smoka, więc statek Wikingów jest również nazywany statkiem z głową smoka, co jest symbolem Wikingów.

Główną zaletą Wikingów jest aspekt kulturowy. Kultura wikingów jest kulturą wojowników, która jest agresywna, szczególnie opowiada się za odwagą i zwraca uwagę na równość dla wszystkich, opowiada się za zbiorową mądrością oraz ma elastyczną i zmienną taktykę, co jest nieoczekiwane. Przypomina to trochę to, co dzisiaj nazywamy „Wilczym Duchem Watahy”, więc tytuł tej książki nazywa ich „Wilczymi wojownikami z morza”. Dzięki takiej sile bojowej Wikingowie przyprawiali wówczas kraje europejskie o ból głowy. Na przykład Francja zbudowała szereg fortec na północnym wybrzeżu, z których wszystkie miały system wczesnego ostrzegania podobny do wieży sygnalizacyjnej, ale twierdza była martwa, a łodzie Wikingów były żywe i mogły popłynąć w górę rzeki do woli z ujścia w ich holownikach i napadali na wnętrze Francji, a twierdze nie mogły ich w ogóle powstrzymać. W 845 r. duński król Horrick wysłał generała Rannella, aby zdobył Paryż i nie wycofał się, dopóki wnuk Karola Wielkiego, Karol Łysy, nie zapłacił okupu w wysokości 6,000 funtów srebra.